Anna Ignatowicz–Glińska / Magdalena Wajzner–Barska:

Śmiecidło – monodram ascetyczno–ekologiczny

Założenia: ascetyczne (prostota środków warsztatowych, surowość scenografii, kostiumów i rekwizytów, skromne wymagania techniczne). Przesłanie: ekologiczne – rzecz o nieporządku i jego konsekwencjach. Śmiecidło jest totalnym samodziałem, skleconym z tego, co można znaleźć na śmietniku. Śmietnik to zarówno kosz na śmiec i (wraz z zawartością) jak też szum informacyjny, internet, śmietnik historii, i wreszcie nasze „śmietniki wewnętrzne”- ludzka bezradna pamięć, intelektualna kasza i postrzępione emocje. Jedynym trwałym i w pełni przewidywalnym elementem utworu jest wiadro z blachy ocynkowanej. Dno wiadra proste, nisko osadzone. Pojemność 12 litrów.

Ryszard Latecki / Andrzej Kijanowski / Gintautas Gascevicius / Bartek Pałyga:

Budzik

Akcja rozgrywa się wokół prostych czynności wykonywanych codziennie rano. Dźwiękom towarzyszącym porannym działaniom nadana jest wartość muzyczna. Muzyka powstaje w czasie rzeczywistym, również z pomocą elektronicznego instrumentarium, poprzez powielanie i przekształcanie zbieranych dźwięków. W akcji, do odmierzenia czasu, użyta jest też klepsydra dźwiękowa. To dwa ciągłe dźwięki: jeden - bazowy o stałej wysokości, drugi - w chwili startu o oktawę wyższy - opada liniowo tak, że po 8 minutach „stapia się” z dźwiękiem bazowym. Kolejne interwały odmierzają czas: septyma mała - 2 min., kwinta – 4 min. (jajko na miękko!), tercja wielka – 6 min., pryma – 8 min.

Krzysztof Czaja / Monika Gut:

Podróż, czyli DJ w piekle. Extravaganza do tekstów Charlesa Baudelaire'a oraz anonimowych Profesorów.

Jaka kara czeka bałamutnego kpiarza, bezwstydnego plagiatora, wirtualnego burladora? Otóż przepoczwarzy się w garbatego nędzarza osaczonego przez anachroniczne teksty i arytmiczne ponure pomruki. Będą go nawiedzać postaci z ulicznego teatrzyku: czort wszechobecny, żona-sekutnica, nieznośny bachor, opryskliwy cudzoziemiec, żarłoczny gad i kat-fajtłapa.

Katarzyna Brochocka / Andrzej Jakubczyk / Adam Biernacki:

Adagium

Adagium (łac. przysłowie) - zwrot wyrażający prawdę ogólną w danym kontekście. Brzmienie tytułu nawiązuje do muzycznego określenia „adagio”. Słowo – synteza dźwięku, emocji i treści umożliwia, ale i utrudnia komunikację. Monodram zgłębia związek między brzmieniem a sensem. Jak dźwięk słów wpływa na ich wydźwięk? Jak brzmienie determinuje następstwa słów, zdań, a wreszcie myśli? Jak językowe automatyzmy osłabiają zdolność porozumienia? Wykonawca utworu, szukając odpowiedzi, napotyka kolejne bariery w wyrażeniu prawdy słowami, wynikające m.in. ze współistnienia autora, wykonawcy i odbiorcy w dziele scenicznym. Przekazanie słowa pośrednikowi komplikuje proces komunikacji do granic możliwości.

Krzesimir Dębski / Rafał Grozdew:

4 preludia na głos i taśmę

4 preludia na głos i taśmę powstały dla niezwykłego wokalisty Rafała Grozdewa. Kompozytor postanowił zerwać z tradycją śpiewu operowego ukształtowaną w wieku XVIII, a wciąż stosowaną w muzyce współczesnej. Wokalista więc używa swojego głosu w bardzo różnorodny sposób. Śpiewa głosem białym, jodłuje i ma duże zasoby barw rodem z muzyki pop i folk. Dodatkowo „brzdąka” na niekonwencjonalnych instrumentach: dziecięcych bębenkach, dzwonkach, gitarze - zabawce i skrzypcach. Uzupełnia w ten sposób warstwę tła elektronicznego odtwarzaną z taśmy. Na teksty preludiów złożyły się fragmenty „Myśli nieuczesanych” Stanisława Jerzego Leca.